Rektor i Senat Uniwersytetu Szczecińskiego mają zaszczyt zaprosić na uroczystość nadania tytułu Doktora Honoris Causa
prof. dr hab. Michaelowi Northowi
Ceremonia odbędzie się 9 lipca 2020 roku o godz. 11.00 w auli Centrum Dydaktyczno-Badawczego Uniwersytetu Szczecińskiego
przy ul. Adama Mickiewicza 16a w Szczecinie
W związku z pandemią COVIV-19 uroczystość będzie miała charakter zamknięty i wezmą w niej udział wyłącznie zaproszeni goście.
Termin uroczystości może ulec zmianie w związku z przepisami stanu epidemicznego w Polsce.
Prof. dr hab. Andrzej K. Koźmiński jest wybitnym naukowcem, jedną z czołowych postaci nauk ekonomicznych i zarządzania w Polsce, rozpoznawalny również na świecie. Członek korespondent PAN, przez osiemnaście lat Rektor Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie, obecnie jej Prezydent, pełni też funkcję Prezesa Zarządu Międzynarodowej Szkoły Zarządzania S.A.
Prof. dr hab. Ryszard Borowiecki ur. 07. 01. 1943 r. w Zwoleniu (woj. mazowieckie), prof. dr hab. nauk ekonomicznych, prof. zwyczajny Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i prof. wizytujący w Politechnice Częstochowskiej. Doctor honoris causa: Uniwersytetu w Mesynie, Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Handlowo-Ekonomicznego, Tarnopolskiego Instytutu Społecznych i Informacyjnych Technologii oraz Politechniki Częstochowskiej. Akademik Ukraińskiej Akademii Nauk Ekonomicznych oraz członek korespondent Europejskiej Akademii Nauk, Sztuki i Literatury w Paryżu.
Prof. dr hab. Andrzej Tomczak urodził się 12 września 1922 r. w Biesiekierzu w woj. łódzkim. W czasie okupacji, dzieląc losy swego pokolenia, zdawał praktyczny egzamin z patriotyzmu. Będąc wnukiem twórcy polskiej filozofii uniwersyteckiej Kazimierza Twardowskiego i bratankiem niezłomnego biskupa Kazimierza Tomczaka nie mógł pozostać obojętny wobec wyzwania historii i w 1941 r. znalazł się w ZWZ-AK. Równolegle był nauczycielem na tajnych kompletach.
Prof. Horst Lange-Bertalot jest jednym z czołowych specjalistów badających okrzemki, które należą do najbardziej zróżnicowanych gromad roślin beznaczyniowych mikroskopijnej wielkości. Profesor poświęcił badaniu tych jednokomórkowych glonów 50 lat życia, niemal cały okres swej działalności naukowej.
Joanna Kulmowa (ur. 25 marca 1928 w Łodzi) – polska poetka, prozaik, autorka utworów scenicznych oraz książek dla dzieci i młodzieży, reżyser.Ukończyła studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi oraz reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Pracowała jako reżyser w teatrach Łodzi, Poznania, Koszalina oraz w Teatrze Wybrzeże gdzie pełniła funkcję kierownika literackiego. Od 1961 do lat 90. XX w. mieszkała w Strumianach pod Stargardem Szczecińskim.
abp Zygmunt Kamiński urodzony 20 lutego 1933 r. we Wzgórzu Bełżyce na Lubelszczyźnie. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie 22 grudnia 1956 r. został wyświęcony na kapłana przez bp. Piotra Kalwę.
Richard Pipes urodził się 11 lipca 1923 roku w Cieszynie. Jego ojciec walczył w legionach podczas I wojny światowej. W 1929 r. rodzina Pipesów przeniosła się do Warszawy. Pipes uczęszczał do renomowanej szkoły – gimnazjum Kreczmara.
Profesor Zbigniew Radwański jeden z najznakomitszych polskich jurystów, wybitny autorytet w dziedzinie prawa cywilnego. Urodzony w 1924 w Chojnicach, absolwent Wydziału Prawno-Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego, z uczelnią tą związany przez kolejne lata swojego życia i swojej pracy. Uczeń prof. Alfreda Ohanowicza (chociaż działalność naukową rozpoczął w zakresie historii prawa). Profesor jest najwybitniejszym przedstawicielem poznańskiej szkoły prawa cywilnego, współtwórcą współczesnej polskiej cywilistyki. Cechą szczególną dorobku naukowego Profesora jest to, że z jednej strony – twórczo wykorzystuje on w swoich koncepcjach z zakresu prawa cywilnego osiągnięcia innych nauk prawnych, w tym zwłaszcza osiągnięcia ogólnej teorii prawa, a także innych nauk humanistycznych (semiotyki, filozofii i socjologii), a z drugiej – inspiruje rozwój innych dziedzin prawoznawstwa, wywierając wpływ nie tylko na naukę prawa, ale także na praktykę stanowienia i stosowania prawa, a w konsekwencji na całą kulturę prawną. Do najistotniejszych elementów jego dorobku naukowego, podejmującego zawsze centralne zagadnienia nauki prawa cywilnego, zaliczyć należy: opracowanie koncepcji zadośćuczynienia pieniężnego za szkodę niemajątkową, sformułowanie obiektywistycznej koncepcji czynności prawnej oraz oświadczenia woli, nowoczesną teorię umowy jako złożonej czynności konwencjonalnej, koncepcję obiektywnej wykładni oświadczenia woli. Profesor jest autorem ponad 300 publikacji, w tym 6 monografii i kilkunastu obszernych fragmentów w opracowaniach systemowych, kilku wielokrotnie wydawanych podręczników, licznych rozpraw, artykułów, komentarzy i glos. Swoje publikacje poświęcił problemom części ogólnej prawa cywilnego, prawa zobowiązań, prawa rzeczowego, prawa spadkowego i prawa rodzinnego. Autorytet Profesora doprowadził do powierzenia mu przez środowisko naukowe najwyższych godności i najbardziej odpowiedzialnych funkcji. W roku 1986 wybrany został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, a od roku 1991 jest członkiem rzeczywistym Akademii. W latach 1993-1995 był wiceprezesem Polskiej Akademii Nauk. W latach 1980-1996 był członkiem Komitetu Nauk Prawnych, pełniąc funkcję zastępcy przewodniczącego, a w latach 1993-1996 przewodniczącego Komitetu. Mając na względzie dobro polskiego prawa profesor Z. Radwański podejmował i nadal podejmuje poważne obowiązki w organach doradczych rządu. W latach 1986-1992 był przewodniczącym Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, a w latach 1994-1998 członkiem Prezydium Rady. W 1987 r. został wiceprzewodniczącym Komisji do Spraw Reformy Prawa Cywilnego i przewodniczącym Sekcji Prawa Cywilnego Materialnego, a od roku 1997 jest przewodniczącym Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego przy Ministrze Sprawiedliwości – najważniejszego ciała opiniodawczego w procesie dostosowania polskiego prawa do prawa Unii Europejskiej. W latach 1981-1990 Profesor był redaktorem naczelnym czasopisma „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny”. Pełnił i pełni nadal odpowiedzialne funkcje w redakcjach innych czasopism prawniczych, takich jak: „Państwo i Prawo”, „Orzecznictwo Sądów Polskich”, „Studia Prawa Prywatnego”, „Monitor Prawniczy”, „Studia Cywilistyczne”, „Przegląd Legislacyjny”. Profesor Zbigniew Radwański aktywnie uczestniczył i uczestniczy w międzynarodowym życiu naukowym, odbywając staże naukowe, prowadząc badania i wygłaszając wykłady: w latach 1957-58 na Uniwersytecie Paryskim, w 1978r. w Instytucie Maxa Plancka w Hamburgu i w Monachium, w 1989r. na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, w latach 1987 i 1990 na uniwersytetach w Berlinie, w Bonn i w Munster.
Profesor John D. Barrow urodził się w Londynie w 1952 roku i uczęszczał do Szkoły dla Uzdolnionej Młodzieży w Ealing (Ealing Grammar School). Studia z matematyki ukończył na Uniwersytecie w Durham w roku 1974, a doktorat z astrofizyki uzyskał na Uniwersytecie w Oxford w 1977 roku (promotorem był Dennis Sciamia – również promotor doktoratu Stephena Hawkinga i Rogera Penrose’a). Po doktoracie pracował najpierw na Uniwersytecie w Oxford, a następnie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W roku 1981 rozpoczął pracę w Centrum Astronomii Uniwersytetu Sussex (Brighton, Anglia), gdzie otrzymał posadę profesora w roku 1989, sprawując również funkcję Dyrektora Centrum. Jest autorem ponad 420 artykułów naukowych (większość w czasopismach z tzw. listy filadelfijskiej). Wypromował 23 doktorów. Jest laureatem Nagrody Lockera z astronomii, Medalu Kelvina Królewskiego Towarzystwa Filozoficznego w Glasgow (1999), Nagrody Lacciniego z astronomii (2005) oraz Nagrody Templetona (2006). W roku 1999 otrzymał posadę profesora nauk matematycznych w Departemencie Matematyki Stosowanej i Fizyki Teoretycznej na Uniwersytecie w Cambridge oraz został dyrektorem Millenium Mathematics Project – nowej inicjatywy w kierunku uzyskania lepszego zrozumienia i docenienia matematyki i jej zastosowań wśród młodzieży i szerokiej rzeszy społeczeństwa. Millenium Mathematics Project uzyskał Jubileuszową Nagrodę Królowej Angielskiej za osiągnięcia edukacyjne w roku 2005. Profesor jest również członkiem oraz wice-prezydentem Clare Hall College w Cambridge. Otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Hertfordshire w roku 1999. Od roku 2003 jest członkiem Królewskiego Towarzystwa Naukowego. John Barrow napisał 17 książek popularnonaukowych przetłumaczonych na 27 języków. Książki te poruszają bardzo szeroką tematykę interdyscyplinarną. Zawierają wątki matematyczne, fizyczne,biologiczne, artystyczne, historyczne oraz filozoficzne. Profesor napisał także sztukę teatralną Infinities („Nieskończoności”), która była wystawiana w Teatro La Scala w Mediolanie wiosną 2002 oraz 2003 oraz na Festiwalu w Walencji (Hiszpania). Została ona uznana nagrodą włoską Premi Ubu jako najlepsza sztuka grana w teatrach włoskich w roku 2002. W roku 2003 zdobyła też Nagrodę Italgas za promocję nauki. Profesor Barrow wygłasza dziesiątki wykładów dla bardzo zróżnicowanej publiczności w wielu różnych miejscach na całym świecie. Spośród bardziej prestiżowych należy wymienić Wykłady Giffordana na Uniwersytecie Glasgow, Wykłady G. Darwina i Withrowa w Królewskim Towarzystwie Astronomicznym, Wykłady o Nauce Amnesty International w Oxford, Wykład Flamsteeda, Wykład Tyndalla, Wykład Brashera, Wykład Bożonarodzeniowy RSA dla Dzieci, Wykład Boyla, Wykład Spinozy na Uniwersytecie w Amsterdamie. Niektóre wykłady miały charakter szczególny – były to wykłady wygłoszone na Weneckim Festiwalu Filmowym, w siedzibie premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher przy 10 Downing Street w Londynie, w Pałacu Windsorskim oraz w Pałacu Watykańskim.
Profesor Stanisław Owsiak urodził się 26 lutego 1946 r. w Krośnie. Absolwent Akademii Ekonomicznej w Krakowie; od 1970 r. pracownik naukowy tej uczelni; przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej od stanowiska asystenta do profesora zwyczajnego; doktor nauk ekonomicznych (1976), doktor habilitowany (1984), profesor nauk ekonomicznych (1992). Profesor jest wybitnym znawcą finansów publicznych, którym poświęcił swoje zainteresowania naukowe. Jest znanym i cenionym autorytetem zarówno w kraju jak i za granicą. Będąc nauczycielem akademickim nie tylko stworzył ogromny dorobek naukowy (ponad 120 publikacji w języku polskim i angielskim) lecz również wspomaga młodych pracowników naukowych i studentów. Profesor zawsze pozostawał w bliskim kontakcie z praktyką gospodarczą i administracja państwową a jego działania nakierowane były na wspieranie rozwoju polskiej gospodarki. W latach 80-tych Profesor uczestniczył w realizacji międzyresortowych programów badawczych dotyczących reformy systemu finansowego państwa, przez kilkanaście lat wykonywał ekspertyzy dotyczące finansów publicznych dla Sejmu RP, przez 10 lat pracował w Radzie Strategii Społeczno-Gospodarczej, pełniąc funkcję jej wiceprzewodniczącego, był członkiem Głównej Komisji orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Ministrze Finansów, członkiem Rady programowej Centrum Kształcenia Kadr Skarbowości oraz uczestniczył w pracach wielu innych gremiów doradczych i konsultacyjnych. W styczniu 2004 roku został powołany przez Senat Rzeczpospolitej Polskiej na członka Rady Polityki Pieniężnej oraz po raz trzeci został wybrany na członka Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów.
Profesor Andrzej Dubas urodzony 29 listopada 1932 roku w Wągrowcu w rodzinie nauczycielskiej. W 1954 roku ukończył studia rolnicze w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu. Doktoryzował się (1963) i habilitował (1974) pod kierunkiem Profesora Felicjana Dembińskiego, wybitnego uczonego i twórcy poznańskiej szkoły agronomii. Profesor jest wybitnym specjalistą z zakresu badań nad kukurydzą, uczonym o znaczącym autorytecie naukowym, uznanym nie tylko w kraju, lecz i za granicą. Jego badania spowodowały zasadniczy zwrot w uprawie tej rośliny w Polsce. Z Jego inicjatywy został powołany (1984) Wielkopolski Związek Producentów Kukurydzy, przekształcony później w Polski Związek Producentów Kukurydzy. Na podkreślenie zasługują osiągnięcia Profesora w zakresie dydaktyki i kształcenia kadry naukowej. Pod Jego kierunkiem, w ciągu kilkudziesięciu lat, powstała szkoła naukowa, której zawdzięczamy stworzenie naukowych podstaw doskonalenia uprawy i wykorzystania kukurydzy w produkcji rolniczej. Od blisko 36 lat członek Komitetu Uprawy Roślin w V Wydziale Polskiej Akademii Nauk, w którym w latach 1981-1990 przewodniczył Sekcji Polowej Uprawy Roślin, a w latach 1990-1999 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu. Pozostaje stałym członkiem Rady Konsultacyjnej COBORU, członkiem Rady Naukowej Zakładu Badań Środowiska Rolniczego i Leśnego Polskiej Akademii Nauk, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, American Society of Agronomy, European Society for Agronomy, Polskiego Towarzystwa Agronomicznego, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Rolnictwa NOT oraz Polskiego Związku Producentów Kukurydzy. Za osiągnięcia naukowe, organizacyjne oraz za działalność na rzecz praktyki rolniczej został wyróżniony kilkoma nagrodami Ministra Edukacji Narodowej, Prezesa Polskiej Akademii Nauk, Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżami – Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderem Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Michała Oczapowskiego oraz rektorów Akademii Rolniczej w Poznaniu, we Wrocławiu, Krakowie, Wyższej Szkoły Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach i Akademii Rolniczej w Szczecinie.
Profesor Tadeusz Wierzbicki urodzony 2 grudnia 1929 roku w Grudziądzu,pierwszy demokratycznie wybrany Rektor Uniwersytetu Szczecińskiego, założyciel i pierwszy dyrektor działającego od wielu lat na WNEiZ
Profesor Kazimierz Sawicki urodzony 5 marca 1926 roku w Toruniu, długoletni pracownik Uniwersytetu Szczecińskiego w Katedrze Rachunkowości WNEiZ. Tytuł doktora h.c. otrzymał w uzaniu jego wkładu w dziedzinę rachunku kosztów, pionierskie opracowania na temat stosowania polityki bilansowej w warunkach polskich, a także za współudział w tworzeniu norm zawodowych dla biegłych rewidentów oraz szeroką działalnośś naukową, dydaktyczną i edytorską. Profesor Sawicki jest autorem ponod 400 publikacji z rachunkowości, rachunku kosztów i polityki bilansowej. Jako wychowawca kadry naukowej wypromował 13 doktorów nauk ekonomicznych, był recenzentem 61 rozpraw doktorskich i 23 rozpraw habilitacyjnych, co znacznie przyczyniło się do podniesienia poziomu naukowego rachunkowości na uczelniach ekonomicznych. Współtwórca szczecińskiej szkoły rachunkowości. Profesor Sawicki jest nie tylko naukowcem, ale również typowym praktykiem rachunkowości , zajmującym od wielu lat jedno z czołowych miejsc w kraju. Prężnie uczestniczy w pracach wielu stowarzyszeń, pełniąc m.in. funkcje członka honorowego oraz prezesa szczecinskiego Oddziału Stowarzyszenia Księgowych w Polsce.
Profesor Wojciech Stanisław Wrzesiński, jeden z najwybitniejszych historyków polskich, wytrawny badacz dziejów XIX i XX wieku, ceniony niemcoznawca. Urodzony na Kujawach, absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, związany z Uniwersytetem Wrocławskim. Autor blisko ośmiuset prac naukowych, w tym kilkudziesięciu książek, fundamentalnych w polskiej historiografii XIX i XX wieku oraz historiografii stosunków polsko-niemieckich. Ceniony znawca dziejów polskiej myśli politycznej. Promotor kilkudziesięciu przewodów doktorskich, rozlicznych przewodów habilitacyjnych i profesorskich. Redaktor znamienitych serii wydawniczych, organizator nauki.W obszernym dorobku naukowym znawcy historiografii podkreślają przede wszystkim pionierskie prace obejmujące dzieje stosunków polsko-niemieckich, począwszy od książki debiutanckiej Ruch polski na Warmii, Mazurach i Powiślu w latach 1920–1939, poprzez Polski ruch narodowy w Niemczech (1922–1939), aż po dzieło fundamentalne, pomnik polskiej i niemieckiej historiografii, Sąsiad czy wróg? Ze studiów nad kształtowaniem obrazu Niemca w Polsce w latach 1795-1939.Przez dwie kadencje, do roku 2003 prof. Wrzesiński pełnił zaszczytną funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Historycznego, a dwa kolejne zjazdy historyków, XVI wrocławski, i XVII krakowski (wrzesień 2004) są także Jego trwałym dorobkiem naukowym i organizacyjnym. Doktor honoris causa Uniwersytetu Opolskiego (2001), członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności, członek wielu towarzystw krajowych i zagranicznych, ceniony nie tylko w środowisku historycznym, ale także politologicznym i socjo-psychologicznym. Odznaczony Nagrodą Miasta Wrocławia Honor virtutis praemium.
Profesor Andrzej Legocki, Wielkopolanin, urodzony 21 października 1939 roku w Rychwale k/Konina, profesor biochemii, dyrektor Instytutu Chemii Bioorganicznej Polskiej Akademii Nauk, czł. rzecz. PAN, Prezes PAN na kadencję 2003-2006. Ukończył Wydział Mat-Fiz-Chem, kierunek chemia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, miał zaledwie 25 lat, kiedy obronił doktorat (zajął się w nim biosyntezą białka), a 28 kiedy zrobił habilitację. W dziedzinie nauk przyrodniczych profesorem nadzwyczajnym został w 1977 roku a zwyczajnym w 1985 roku. Człowiek renesansu od lat kolekcjonuje polskie malarstwo współczesne, ale tylko jego pierwszą ligę. Szczególnie ceni postimpresjonistów. Uwielbia malarstwo Jana Cybisa i Karola Larischa. Swój zbiór jego kilkunastu obrazów planuje skatalogować i wystawić. W kolekcji ma też obrazy Jana Szancenbacha i grafiki Tadeusza Kulisiewicza. Dzięki swojemu uporowi doprowadził do restytucji przedwojennej Fundacji Kórnickiej, zlikwidowanej w latach 50. Dorobek Profesora Legockiego jest znaczący i ściśle ukierunkowany na biochemię i biologię molekularną roślin. Na szczególną uwagę zasługują pionierskie badania Profesora nad mechanizmami biosyntezy białka u roślin wyższych, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji transferowych RNA i opracowanie bezkomórkowego układu do translacji in vitro z zarodków pszenicy. Profesor Legocki zajmuje się również badaniami struktury i funkcji genów roślinnych, wiązaniem azotu w procesie symbiozy roślin z bakteriami oraz transgenezą roślin.
Günter Verheugen urodził się 28 kwietnia 1944 roku w Bad Kreuznach. Studiował historię, socjologię oraz nauki polityczne w Kolonii i Bonn. Zanim rozpoczął karierę polityczną był kierownikiem wydziału public relations w Federalnym Ministerstwie Spraw Wewnętrznych oraz działu analiz i informacji Federalnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W Partii Wolnych Demokratów (FDP) pełnił funkcję federalnego przewodniczącego i sekretarza generalnego.
Christopher F. Patten
Profesor Gerard Labuda urodził się 28 grudnia 1916 r. w Nowejhucie na Kaszubach; historia (historia średniowiecza powszechna, slawistyka). Studia UP 1936 – 39, absolwent Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich 1943, dr filozofii 1943, dr hab. 1946, prof. nadzw. 1950, prof. zw. 1956; czł. koresp. I czynny PAU 1953 – , czł. koresp. PAN 1964 – , rzeczywisty 1968 -, doktor honoris causa: Uniwersytetu Gdańskiego 1986, UMK 1993, UJ 1995, UW 1996.
Hans-Dietrich Genscher jest niemieckim prawnikiem, ekonomistą i politykiem. Pochodzi z rodziny mieszczańskiej, urodził się 21 marca 1927 r. w Reideburg. W czasie II wojny światowej w 1943 r. został powołany do służby w oddziałach pomocniczych Luftwaffe, a w latach 1944-1945 przebywał w niewoli – początkowo amerykańskiej, następnie brytyjskiej. W latach 1945-52 przebywał w radzieckiej strefie okupacyjnej, a potem w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Po ukończeniu gimnazjum kształcił się dalej na studiach wyższych w Lipsku i Halle. Z chwilą ukończenia studiów i zdobycia zawodu prawnika został referendarzem w Wyższym Sądzie Krajowym w okręgu w Halle. Po opuszczeniu NRD w 1952 r. przeniósł się do Republiki Federalnej Niemiec i zamieszkał w Bremie. W latach 1946-52 był członkiem Partii Liberalno-Demokratycznej, zaś od 1952 r. – członkiem Wolnej Partii Demokratycznej (FDP). Dwa lata później został wybrany na zastępcę przewodniczącego młodzieżówki FDP w kraju Bremy. W latach 1954-56 Hans-Dietrich Genscher pełnił funkcje asesora i adwokata w Bremie, a w latach 1956-59 był naukowym asystentem frakcji FDP w Bundestagu.
Prof. Leszek Kołakowski urodził się w Radomiu w 1927 roku. Uznany za najwybitniejszego żyjącego polskiego filozofa. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk. W 1968 roku został pozbawiony katedry na Uniwersytecie Warszawskim. Udał się na emigrację i został wykładowcą m.in. Uniwersytetu w Oxfordzie. Był też przedstawicielem KOR za granicą. Jest członkiem All Souis College. Głównym przedmiotem jego pracy naukowej i zainteresowań filozoficznych jest historia filozofii, zwłaszcza od XVII wieku, w tym doktryn liberalizmu, filozofia kultury i religia. Zajmuje się też historią idei, zwłaszcza religijnych, dylematami kultury europejskiej, związki cywilizacji i religii, problemy etyczne i filozoficzno-polityczne. Jego najważniejsze dzieła to m.in.. „Szkice o filozofii katolickiej”, „Światopogląd i życie codzienne”, „Kultura i fetysze. Zbiór rozpraw”, „Główne nurty marksizmu”, „Cywilizacja na ławie oskarżonych”, „Moje słuszne poglądy na wszystko”, „Mini wykłady o maxi sprawach”. Spod jego pióra poza tekstami stricte filozoficznymi wyszły również teksty o charakterze literackim, choć tematyką zbliżone do najbliższej Kołakowskiemu filozofii: „13 bajek z królestwa Lailonii”, „Rozmowy z diabłem”. W sposób przystępny analizuje zagadnienia i paradoksy filozoficzne, przy użyciu kpiarskiego humoru. W 1997 roku „Gazeta Wyborcza” ogłasza go „królem Europy Środkowej”. W październiku 2000 roku prof. Leszek Kołakowski uroczyście odebrał z rąk władz Uniwersytetu Szczecińskiego tytuł doktora honoris causa.
Jerzy Giedroyć urodził się w 1906 roku w Mińsku Białoruskim. Studiował prawo i historię na Uniwersytecie Warszawskim. Już jako młody człowiek włączył się w nurt dyskusji politycznych i społecznych – był m. in. redaktorem tygodnika „Dzień Akademicki”, później przekształconego w dwutygodnik „Bunt Młodych”. Pismo to w 1936 roku przekształciło się w tygodnik „Polityka”. W okresie międzywojennym włączył się czynnie w życie polityczne – pracował w Biurze Prasowym Rady Ministrów, potem był sekretarzem ministra rolnictwa, później ministrem przemysłu i handlu. W obliczu wojny wraz z rządem ewakuuje się do Rumunii, kieruje m. in. Biurem Polskim w ambasadzie chilijskiej, która przejęła opiekę nad interesami polskimi po likwidacji Ambasady RP w Rumunii. Bierze udział w walkach – wstępuje do Brygady Karpackiej, bierze udział w kampanii libijskiej i obronie Tobruku. Do lata 1944 kieruje działem prasy wojskowej i wydawnictw w Wydziale Kultury Prasy i Propagandy Drugiego Korpusu. Po wojnie zakłada w Rzymie Instytut Literacki, wraz z Herlingiem-Grudzińskim w 1947 roku wydaje pierwszy numer „Kultury”. W tym samym roku redakcja przenosi się do Paryża i skupia wokół siebie czołowych pisarzy i intelektualistów polskich przebywających na emigracji. Od 1953 roku zaczynają się ukazywać pozycje książkowe w ramach Biblioteki Kultury. Po 1956 roku pomagali organizować w kraju opozycję demokratyczną. Przez całą swą działalność położył wielkie zasługi dla Polski, demokracji i pokojowego współżycia narodów. Zdołał zbudować kawałek Polski na Zachodzie. Senat US przyznał mu tytuł doktora honoris causa w 2000 roku, wcześniej przyznały go Giedroyciowi uniwersytety we Fryburgu, Krakowie, Wrocławiu, Warszawie i Białymstoku. Jerzy Giedroyc zmarł we wrześniu 2000 roku.
Prof. Andrzej Piskozub urodził się w 1931 roku w Wolsztynie. W 1953 roku ukończył Wyższą Szkołę Handlu Morskiego w Sopocie. Od 1956 roku pracuje jako asystent na tej uczelni. W 1968 roku został doktorem habilitowanym, w 1984 roku – profesorem zwyczajnym. W latach 1981-84 był dziekanem Wydziału Ekonomiki Transportu na Uniwersytecie Gdańskim. Dzięki jego staraniom powstał na uczelni Zakład Ekonomiki Transportu w 1975 – wtedy też dostał tytuł profesora nadzwyczajnego. Jego praca naukowa została siedmiokrotnie uhonorowana nagrodami Ministra Edukacji Narodowej. Otrzymał też Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Medal Komisji Edukacji Narodowej. W 1984 został uhonorowany tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL. W latach 90-tych przeniósł się na Wydział Nauk Społecznych UG, gdzie w 1992 roku ostatecznie powstała Katedra Nauki o Cywilizacji. Cały czas publikuje prace naukowe: m.in. „Polska w cywilizacji zachodniej”, „Morze w dziejach cywilizacji”, „W kręgu cywilizacji europejskiej”. Tytuł doktora honoris causa US przyznano mu w 1999 roku.
Prof. Leszek Balcerowicz urodził się 19 stycznia 1947 roku w Lipnie. Studiował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki na Wydziale Handlu Zagranicznego – ukończył je w 1970 roku. Potem pracował na tej uczelni jako pracownik naukowy. W 1974 roku otrzymał tytuł MBA w St. John’s University w Nowym Jorku. Doktoryzował się na SGPiS w 1975 roku. W 1989 roku został doktorem habilitowanym nauk ekonomicznych. W październiku 1992 roku otrzymał stanowisko profesora w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, rok później został kierownikiem Katedry Międzynarodowej Studiów Porównawczych w SGH. W latach 1981-82 był wice przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, od 1992 roku jest też przewodniczącym Rady Programowej Fundacji Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych CASE i przewodniczącym Rady Programowej Fundacji Edukacji Ekonomicznej. Aktywnie i twórczo działa w wielu polskich i światowych instytucjach naukowych. Jest doktorem honoris causa trzech uniwersytetów zagranicznych. W 1992 roku Fundacja Ludwika Erharda wyróżniła go Nagrodą Ludwika Erharda. Otrzymał też medal Pro Memoris za zasługi w rozwoju ekonomii przyznawany przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy w Strasburgu. Działał jako polityk w kilku gabinetach rządowych – był m. in. Ministrem Finansów i wicepremierem w rządach T. Mazowieckiego, J.K. Bieleckiego, od 1997 roku takie funkcje pełnił też w obecnym rządzie. Jego dorobek naukowy obejmuje bardzo szeroki krąg problemów, bardzo cenne są zwłaszcza prace dotyczące szeroko rozumianej teorii ekonomii i międzynarodowych stosunków gospodarczych oraz transformacji ustrojowej. Senat US przyznał mu tytuł doktora honoris causa w 1998 roku.
Prof. Lesław Swatler urodził się 24 grudnia 1921 roku w Podwłoczyskach. Studiował w latach 1949-54: początkowo w Akademii Handlowej, a potem w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Szczecinie. Doktoryzował się w szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie – tam również 4 lata później otrzymał tytuł doktora habilitowanego nauk ekonomicznych. W 1981 roku został profesorem zwyczajnym. Na Uniwersytecie Szczecińskim pracował od 1985 roku. W latach 1985-92 był kierownikiem Katedry Finansów US. Prace naukowe prof. Swatlera zawierają bardzo szeroki przekrój problematyki ekonomicznej: od prac dot. procesów zarządzania przedsiębiorstwami o znaczeniu mikroekonomicznym, aż po te o znaczeniu makroekonomicznym (np. dot. polityki fiskalnej czy monetarnej). Jego dorobek naukowy to ponad 200 pozycji – pierwszy podjął badania naukowe w zaniedbanej dziedzinie finansów w transporcie już w latach 50 i 60 – tych. Stale też obecny był na ogólnopolskich konferencjach naukowych. W latach 1987-90 pełnił funkcję dziekana Wydziału Ekonomicznego US, przez kilka lat kierował Punktem Konsultacyjnym US w Koszalinie. Był aktywnym członkiem wielu organizacji naukowych: m.in. Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN, Rady Naukowej Instytutu Finansów w Warszawie, Rady Naukowej przy prezesie NBP. Odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Doktorat honoris causa US odebrał w 1996 roku. Profesor zmarł w 1998 roku.
Prof. Józef Rutkowski urodził się 8 listopada 1922 roku. Studiował w Akademii Handlowej w Poznaniu, oddział w Szczecinie w latach 1946-49. W latach 1949-51 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Doktoryzował się w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, w 1961 roku uzyskał stopień docenta z zakresu finansów w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie. Od 1948 roku związał się ze szczecińskimi uczelniami wyższymi. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał w 1974 roku. Był prodziekanem Wydziału Transportu Śródlądowego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Szczecinie (1952-54), dziekanem Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego Transportu PS (1966-71), kierownikiem Międzywydziałowego Studium Nauk Politycznych (1965-70), kierownikiem Katedry Ekonomii (1951-70), dyrektorem Instytutu Nauk Ekonomiczno-Społecznych (1970-78) i kierownikiem Zakładu Współczesnych Stosunków Międzynarodowych (1990-93). Jego opublikowany dorobek naukowy to 220 pozycji o różnym charakterze, dotyczących gł. szeroko rozumianej problematyki teorii ekonomii, teorii kapitału, współczesnej gospodarki światowej i inflacji. Ponadto był założycielem i długoletnim prezesem Wojewódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w Szczecinie. Od 27 marca 1991 roku pełni funkcję prezesa Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz licznymi innymi orderami, uhonorowany też w rozmaitych konkursach i za osiągnięcia naukowe. Senat US tytuł doktora honoris causa przyznał mu w 1996 roku.
Prof. Waldemar Grzywacz urodził się w 1932 roku w Grudziądzu, ale jego droga naukowa zaczyna się i wiąże ze Szczecinem. W latach 1951-54 studiował na Wydziale Transportu Drogowego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Szczecinie. W 1955 roku rozpoczął studia II stopnia na Wydziale Transportu Drogowego Politechniki Szczecińskiej. W 1966 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk ekonomicznych z zakresu ekonomii transportu. Kolejne tytuły: profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego otrzymał w 1976 roku i 1983. Jego wielowątkowy charakter dorobku naukowego to ponad 200 artykułów naukowych oraz 26 monografii i podręczników. Do tego należy doliczyć 50 koreferatów, recenzji książek, artykułów i prac badawczych oraz rozliczne ekspertyzy. Znacząca w jego dorobku jest także praca dydaktyczna – łącznie w szkolnictwie wyższym przepracował 35 lat. Od 1995 roku objął funkcję kierownika Katedry Polityki Gospodarczej na Wydziale Transportu i Łączności US. W latach 1978-81 jest dyrektorem Instytutu Ekonomiki Transportu Politechniki Szczecińskiej, w latach 1983-85 – dziekanem Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego Politechniki Szczecińskiej, a w latach 1985-86 – prorektorem US. W uznaniu zasług na polu działalności naukowej, organizacyjnej, społecznej i współpracy z licznymi ośrodkami naukowymi przyznano profesorowi szereg nagród i odznaczeń – m. in. 8-krotnie wyróżniono go nagrodami MSWiN. Dzięki wszczętemu przez Radę Wydziału Transportu i Łączności oraz Senatu US postępowania o przyznanie mu tytułu doktora honoris causa uhonorowano go tymże tytułem w 1996 roku.
Dr Manfred Stolpe urodził się w 1936 roku w Szczecinie. A latach 1955-59 studiował prawo w Jenie. W latach 1959-69 pracował w Kościele Ewangelickim w Berlinie – Brandenburgii studiując jednocześnie zaocznie na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie od 1961 roku. Od połowy 1990 roku członek SPD, w listopadzie tegoż roku wybrany przez parlament na funkcję premiera rządu krajowego Brandenburgii. Oceniany jest jako jeden z najskuteczniejszych polityków niemieckich po obaleniu muru berlińskiego. Pod rządami Stolpego w latach 1990-95 Brandenburgia wysunęła się na czoło we współpracy przygranicznej z Polską – szczególnie regularne i ożywione kontakty utrzymuje z województwami Polski Zachodniej. Uczestniczył w inauguracji działalności polsko-niemieckiego Towarzystwa Wspierania Gospodarki, otwarciu kilku przejść granicznych i terminalu celnego w Świecku. Dzięki niemu udało się otworzyć Europejski Uniwersytet Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. Aktywnie działał przy utworzeniu euroregionów: Pro Europa i Sprewa-Nysa-Bóbr. Senat US przyznał mu tytuł doktora honoris causa w 1996 roku.
Profesor Alfred Wielopolski, urodzony 19 października 1905 roku w woj. Kieleckim. W 1927 roku został magistrem prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Dalsze studia odbył we Fryburgu w Szwajcarii, na tamtejszym Wydziale Ekonomii i Nauk Politycznych, gdzie w 1931 roku uzyskał stopień doktora nauk politycznych i ekonomicznych. W latach 1932-33 był starostą wieluńskim, potem w latach 1934-37 pracował w Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, później w Biurze Senatu RP, w 1939 roku awansował na stanowisko dyrektora Biura. Po zakończeniu wojny pracował jako asystent – wolontariusz w Katedrze Ekonomii Rolnej Uniwersytetu Jagiellońskiego, objął też stanowisko sekretarza naukowego Instytutu Bałtyckiego. Na przełomie 1946/47 roku był kuratorem Biblioteki Akademii Handlowej w Poznaniu i z ramienia tej uczelni pracował jako jeden z organizatorów oddziału Akademii Handlowej w Szczecinie. Od tego czasu pracował stale jako wykładowca prawa skarbowego i historii gospodarczej w szczecińskiej Akademii Handlowej. W okresie profesorskich czystek w 1952 roku zwolniony z pracy – wrócił do pracy jako kustosz w Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Szczecinie. Do pracy na uczelni – w Politechnice Szczecińskiej – wrócił w 1956 roku po przełomie październikowym. W 1968 roku został profesorem zwyczajnym – do chwili przejścia na emeryturę w 1976 roku kierował Katedrą Historii Gospodarczej. W 1975 roku PS nadała mu tytuł doktora honoris causa. Cały czas aktywnie uczestniczył w życiu naukowym Szczecina – był m.in. jednym z założycieli Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, Instytutu Zachodniopomorskiego oraz honorowym prezesem Szczecińskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego. Pozostał również konsultantem naukowym pracowników US w zakresie nauk humanistycznych i ekonomicznych. Doktorem honoris causa US został w 1995 roku.
Profesor Władysław Górski urodził się 22 stycznia 1917 roku w woj. kaliskim. Dyplom magistra praw otrzymał na Uniwersytecie Poznańskim w 1939 roku. Po wojnie, w 1946 roku podjął pracę w Akademii Handlowej w Szczecinie – na obecnych wydziałach ekonomicznych US. W latach 1951-52 oraz 1953-56 był dziekanem Wydziału Transportu na szczecińskiej uczelni. Obecnie, jako emerytowany profesor zwyczajny pracuje na 3/4 etatu jako kierownik Katedry Prawa Transportowego. Jest jedynym już profesorem, który rozpoczął prace naukową w Szczecinie w 1946 roku. Od tego czasu jest związany nieprzerwanie ze szczecińskim środowiskiem naukowym. Prawo transportowe to jego specjalność naukowa – wydał ponad 400 publikacji w kraju i za granicą, w ośmiu językach. Międzynarodowe Centrum Biograficzne w Cambidge ujęło jego osobę i dorobek naukowy w publikacji „Who’s Who In Education” w 1987 roku, zaś dwa lata później zaliczyło go do grona pierwszych pięciuset osobistości na świecie. W 1990 roku Rada Amerykańskiego Instytutu ogłosiła go Człowiekiem Roku, dwa lata później – człowiekiem dekady. Międzynarodowy Instytut w Delware uhonorował go tytułem doktora honoris causa. W latach 1982-88 był prezesem Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, a w latach 1982-85 – wice przewodniczącym Komitetu ds. Powołania Uniwersytetu w Szczecinie. W uznaniu jego zasług Senat US nadał mu tytuł doktora honoris causa w 1993 roku.
Arcybiskup Ksiądz prof. dr hab. Kazimierz Majdański urodził się 1 marca 1916 roku. Pracuje zarówno w dziedzinie naukowej, kościelnej, pojednawczej – zwłaszcza tu jego praca przysłużyła się do zmiany stosunków polsko-niemieckich. Nie brał pod uwagę faktu, że w latach 1940-45 był więźniem obozów koncentracyjnych w Dachau i Sachesenhausen – Oranienburg. W uznaniu tych zasług prezydent RFN przyznał mu najwyższe państwowe odznaczenie, jakie do tej pory przyznano Polakowi – Wielki Niemiecki Krzyż Zasługi z Gwiazdą. W pracach badawczych Arcybiskupa na czoło wysuwa się tematyka związana z problematyką moralną, zwłaszcza z poszanowaniem życia ludzkiego, małżeństwem i rodziną. W latach 1949-67 Majdański nieprzerwanie prowadzi wykłady z teologii moralnej szczegółowej w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. W 1972 roku przeprowadził przewód habilitacyjny. Od 1975 roku jest wykładowcą i dyrektorem Instytutu Studiów nad Rodziną. Jako ordynariusz szczeciński był promotorem powstania i rozwoju Uniwersytetu Szczecińskiego w pełnym wymiarze – tzn. z Wydziałem Teologicznym. Rektor i Senat US uhonorował go tytułem doktora honoris causa w 1992 roku.